-
1 strą|cić
pf — strą|cać impf Ⅰ vt 1. (spowodować upadek) to knock [sb/sth] off [jeźdźca, wazon]- strącić kogoś z konia to knock sb off a horse- strącić kieliszek ze stołu to knock a glass off the table- strącać kijem jabłka z drzewa to knock apples from the tree with a stick2. (zestrzelić) to shoot down [samolot, ptaka] 3. pot. (odliczyć) to knock off [zaliczkę, ratę] 4. Chem. (wydzielić) to precipitate [substancję, osad] Ⅱ strącić się — strącać się Chem. [substancja, osad] to precipitateThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > strą|cić
См. также в других словарях:
strącić — dk VIa, strącićcę, strącićcisz, strąć, strącićcił, strącićcony strącać ndk I, strącićam, strącićasz, strącićają, strącićaj, strącićał, strącićany 1. «trącając, pchając zrzucić coś; spowodować upadek, spadnięcie czegoś» Strącić kogoś z konia.… … Słownik języka polskiego
